Γι αυτόν το Δεκέμβρη

Η σφαίρα του μπάτσου που δολοφόνησε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στις 6/12/08 αποτέλεσε άλλη μια απόδειξη της απαξίωσης της ίδιας της ζωής από το σύστημα και τους φρουρούς του. Η γαμημένη αυτή σφαίρα, οι δολοφονίες εργατών για την αύξηση των κερδών των αφεντικών, ο θάνατος της διαιδηλώτριας στη Λευκίμμη το καλοκαίρι που μας πέρασε στη διάρκεια του αδιαμεσολάβητου αγώνα των κατοίκων της περιοχής ενάντια στην εγκατάσταση ΧΥΤΑ, ο θάνατος του Πακιστανού μετανάστη στην Π. Ράλλη, τα συνεχή κρούσματα αστυνομικής βίας, οι πνιγμοί μεταναστών και προσφύγων, οι εξευτελισμοί σ’ όλη τη σφαίρα της καθημερινότητας…

Η σφαίρα του μπάτσου που δολοφόνησε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο πυροδότησε ένα άνευ προηγουμένου ξέσπασμα, την εξέγερση των νεολαίων, της «γενιάς του playstation» που όλοι είχαν ξεγράψει. Η ιστορία όμως είναι όλο εκπλήξεις και την ώρα που οι εμβρόντητοι αναλυτές μιλούσαν στα τηλεπαράθυρα για τη «θρυαλλίδα» και τα γεγονότα που άφησαν τους πάντες άφωνους, οι νεολαίοι πολιόρκησαν και επιτέθηκαν σε αστυνομικά τμήματα, γέμισαν τους δρόμους, συγκρούστηκαν με τα ΜΑΤ, λεηλάτησαν και ποδοπάτησαν την πολυπόθητη για το κράτος και τ’ αφεντικά κοινωνική γαλήνη, απαντώντας σε ό,τι τους καταπιέζει σ’ αυτόν τον κόσμο του τίποτα.

Αυτή η εξέγερση όμως δεν ανήκει μόνο στους εξαγριωμένους «πιτσιρικάδες» (που έβαλαν τα γυαλιά σε όλους) όπως θέλουν να παρουσιάσουν οι κονδυλοφόροι ρουφιάνοι των ΜΜΕ, ούτε είναι προϊόν των «σκοτεινών ξένων κέντρων» της παράκρουσης του ΚΚΕ που φυλάει το μαγαζάκι του. Η βία αυτής της εξέγερσης δεν χαϊδεύτηκε ούτε περίμενε τις νουθεσίες του ΣΥΡΙΖΑ. Τα μερόνυχτα που ζούμε το τελευταίο διάστημα ανήκουν σ’ αυτούς και αυτές που απαίτησαν, έδωσαν και δίνουν άμεσες αδιαμεσολάβητες απαντήσεις στη βία του κράτους και του κεφαλαίου, με πολύμορφες δράσεις που αγγίζουν όλο και μεγαλύτερο φάσμα της καθημερινότητας. Στους δρόμους, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στις απαλλοτριώσεις super market, στις γειτονιές με καταλήψεις δημαρχείων (Αγ. Δημήτριος), πνευματικών κέντρων (Ν. Φιλαδέλφεια), ΚΕΠ (Χαλάνδρι), με λαϊκές συνελεύσεις, με τοπικές πορείες, με καταλήψεις σχολών (ΑΣΟΕΕ, πολυτεχνείο, νομική, ΤΕΙ Πειραιά), με την κατάληψη της ΓΣΕΕ. Με την επιθετικότητα της κοινωνίας να ξεχύνεται σ’ όλη την Ελλάδα. Κι όλα πλέον σε παραλληλία με κινήσεις αλληλεγγύης σε πολλά σημεία του εξωτερικού.

Βρεθήκαμε στις συγκρούσεις και καταλήψεις των προηγούμενων ημερών και δεν είμαστε ούτε δεκαπεντάχρονοι , ούτε μαθητές, ούτε φοιτητές. Είμαστε εργάτες που αρθρώνουμε λόγο ενάντια στις μηχανές του εκβιασμού της μισθωτής σκλαβιάς, ενάντια στις αυθαιρεσίες των αφεντικών που καταργούν ακόμα και τα στοιχειώδη, ενάντια στις συνδικαλιστικές ηγεσίες που παίζουν το ρόλο του τροχονόμου για την ασφαλή ροή των αποφάσεων που παίρνουν εις βάρος μας κράτος και εργοδότες. Ως τέτοιοι συμμετέχουμε και στην κατάληψη του κτιρίου της ΓΣΕΕ. Όλοι αυτοί που παζαρεύουν με τ’ αφεντικά τους όρους σφαγής μας από τα πολυτελή γραφεία και τις δερμάτινες πολυθρόνες τους, από τις σινιέ αίθουσες συνεδριάσεων και το φουαγιέ με θέα το Λυκαβηττό και τη λεωφόρο Αλεξάνδρας πρέπει ν’ αρχίζουν να νιώθουν απειλητικά τις ανάσες μας. Τις ανάσες των εργαζομένων που αποφασίζουν να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους χωρίς ηγεσίες και «πεφωτισμένους» εκπροσώπους, αυτοοργανωμένα , με σωματεία βάσης και εργατικές πρωτοβουλίες που δεν αφήνουν σε κανέναν επαγγελματία καρεκλοκένταυρο τις υποθέσεις τους.

Και είμαστε, τέλος, εδώ ξέροντας πως όλα συνεχίζονται και πως όποιος ξεχνάει τους αιχμαλώτους του αγώνα, ξεχνάει τον ίδιο τον αγώνα.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Εργάτες – τριες από το χώρο του βιβλίου,

εφημερίδα τοίχου ο βιβλιοφρικάριος